4

yosun yeşili gözleri. gamzeli gülüşleri. bal sarısı kısa kesilmiş saçları. kendinden emin. ama bir o kadar naif. o insan, o asil duruşu yok mu? bitmesini istemediğim, tekrar tekrar okuduğum bir kitap gibiydi. okumaktan bıkmadım ben de. tekrar ve tekrar. ama o benim farkıma bile varmadan gitti. 4 numaralı otobüsün en gizemli ama en güzel yolcusuydu. bunu ikimizde biliyorduk. elbet yine karşılaşırız bir gün, bir yerde. belki rüyalarda. belki bir başka evrende. ama ve yine de böyle bitmemeliydi. mutlu sonları sevmezdim ben. lakin sadece filmlerde.